Museveni, liczący sobie już 76 wiosen, nigdy nie przegrał. W latach 80. wygrał wojny domowe, jakie toczył przeciwko tyranom Idiemu Aminowi (1971-79) i Miltonowi Obotemu (1980-85; wcześniej, jako premier, a potem prezydent, rządził od Dnia Niepodległości w 1962 r. do puczu Amina) i na koniec wojskowemu dyktatorowi Tito Okello (1985-86). Kiedy jako zwycięzca wkraczał do Kampali i – po latach wojny, krwawych tyranii, bezprawia i biedy – obejmował władzę w Ugandzie, miał 41 lat i cieszył się opinią rewolucjonisty.

Komendant i pupil

Rewolucyjnym zapałem i pomysłami, a także wiarą, że poza zachodnią, neoimperialną demokracją i komunistyczną tyranią możliwe są jeszcze inne drogi, nasiąkł podczas studiów w Dar es-Salam, stolicy Tanzanii, będącej w tamtych latach mekką afrykańskich rewolucjonistów i politycznych marzycieli.

Połowa lat 80. była na tym...