Koniec pieśni
Koniec pieśni

Museveni, liczący sobie już 76 wiosen, nigdy nie przegrał. W latach 80. wygrał wojny domowe, jakie toczył przeciwko tyranom Idiemu Aminowi (1971-79) i Miltonowi Obotemu (1980-85; wcześniej, jako premier, a potem prezydent, rządził od Dnia Niepodległości w 1962 r. do puczu Amina) i na koniec wojskowemu dyktatorowi Tito Okello (1985-86). Kiedy jako zwycięzca wkraczał do Kampali i – po latach wojny, krwawych tyranii, bezprawia i biedy – obejmował władzę w Ugandzie, miał 41 lat i cieszył się opinią rewolucjonisty.
Komendant i pupil
Rewolucyjnym zapałem i pomysłami, a także wiarą, że poza zachodnią, neoimperialną demokracją i komunistyczną tyranią możliwe są jeszcze inne drogi, nasiąkł podczas studiów w Dar es-Salam, stolicy Tanzanii, będącej w tamtych latach mekką afrykańskich rewolucjonistów i politycznych marzycieli.
Połowa lat 80. była na tym...
Dodaj komentarz
Chcesz czytać więcej?
Wykup dostęp »
Załóż bezpłatne konto i zaloguj się, a będziesz mógł za darmo czytać 6 tekstów miesięcznie!
Wybierz dogodną opcję dostępu płatnego – abonament miesięczny, roczny lub płatność za pojedynczy artykuł.
Tygodnik Powszechny - weź, czytaj!
Więcej informacji: najczęściej zadawane pytania »
Usługodawca nie ponosi odpowiedzialności za treści zamieszczane przez Użytkowników w ramach komentarzy do Materiałów udostępnianych przez Usługodawcę.
Zapoznaj się z Regułami forum
Jeśli widzisz komentarz naruszający prawo lub dobre obyczaje, zgłoś go klikając w link "Zgłoś naruszenie" pod komentarzem.
© Wszelkie prawa w tym prawa autorów i wydawcy zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów i innych części czasopisma bez zgody wydawcy zabronione [nota wydawnicza]. Jeśli na końcu artykułu znajduje się znak ℗, wówczas istnieje możliwość przedruku po zakupieniu licencji od Wydawcy [kontakt z Wydawcą]