że nawet w duszpasterstwie akademickim na takich rekolekcjach 90% populacji będzie przysypiać

Bez bicia przyznaję się, że od wielu lat nie uczestniczę w rekolekcjach wielkopostnych. Zniechęcił mnie do tego pewien misjonarz, który przez trzy dni na mnie krzyczał na całe gardło, wyzywał do grzeszników, nikczemników, straszył ogniem piekielnym i gromami miotał. Kościół pękał w szwach, kobiety płakały rzewnymi łzami, mężczyźni łkali skuleni, wbijając wzrok w posadzkę. Co ja tu robię zadałem pytanie. Wtenczas moja małżonka przebywała w szpitalu rodząc naszego pierworodnego. Ładunek emocji był ogromny, do południa pokornie musiałem czekać aby salowa podała paczkę i liścik żonie, nikogo na porodówkę nie wpuszczano, po południu tyrada ojczulka w kościele, do domu wracałem psychicznie rozbity. Pracuję z człowiekiem niezwykle religijnym, co roku jeździł na dwutygodniowe rekolekcje do jakiegoś zamkniętego zakonu, ostatnio przestał. Podpytałem dlaczego, on na to jakoś tak bez entuzjazmu - szału nie ma. Tak prywatnie to często sobie z Bogiem rozmawiam, raczej dialogu to nie ma, jest mój monolog. Staram się specjalnie nie zawracać mu głowy mymi problemami, wszak dał mi wszystko bym sobie radził sam. Tę herbatkę to mam sobie jedną zaparzyć czy dwie, bo tak mało gościnnie pić samemu. Mam nieco inną propozycję, Jezus mieszka w każdym z nas, w żonie mężu , córce, synu, sąsiedzie… . Wypijmy z nimi w ciszy herbatę i Go dostrzeżmy w drugiej osobie. Zbyt dużo kombinowania nie służy sprawie.