Premiera w gdyńskim Teatrze Muzycznym była pierwszym pokazem przed tak wielką publicznością. Nie pamiętam nawet, czy na tej projekcji był ze mną ktoś z ekipy, pamiętam jedynie strach, jaki mi towarzyszył. Dopiero później mogłam złapać oddech, bo film się spodobał i dostaliśmy za niego aż pięć nagród. Ten niepokój powracał i nigdy nie stawał się mniejszy, choć aż sześciokrotnie gościłam na Festiwalu ze swoimi filmami.

Tym, co mnie w Gdyni zawsze irytowało, była giełda przecieków. W słynnym festiwalowym „Piekiełku” zawsze zjawiał się ktoś, kto dzień przed oficjalnym ogłoszeniem werdyktów miał informacje z pierwszej ręki. A te nie zawsze się potwierdzały. Kiedy w 1999 r. pokazaliśmy film „Nic”, nasza aktorka, Anita Borkowska-Kuskowska, która była primabaleriną w Teatrze Narodowym, usłyszała w „Piekiełku”, że następnego dnia na gali dostanie główną nagrodę aktorską. Próbowałam studzić jej radość, ale rano taką wiadomość podano nawet w radiu, więc Anita była pewna, że informacja jest prawdziwa. Niestety – tak jak przypuszczałam – nagrody nie dostała. Było smutno...

Jest natomiast jedno zdarzenie, które z gdyńskiego Festiwalu wspominam najmilej. Po projekcji filmu „Pora umierać” publiczność zgotowała pani Danucie Szaflarskiej długą owację na stojąco. To była chyba największa i najpiękniejsza nagroda, jaka mogła nam się przytrafić!

W Gdyni poczułam się dobrze dopiero cztery lata temu, kiedy przyjechaliśmy tam z Polską Światłoczułą, projektem filmowym prowadzonym wspólnie z Arturem Reinhartem. Nabrałam wtedy dystansu do gdyńskiej rywalizacji i celebry. ©