Podawano ją w filiżankach, tak delikatnych, że słomkowy płyn wymieszany był z cukrem i z lękiem. Było zupełnie nieustawne, przypominało tramwaj. Na jednym jego końcu znajdował się pokój dziecinny. Na drugim tajemnicze drzwi, które prowadziły do niewielkiego ogrodu. To jasne, żadnego ogrodu nie powinno być w tym miejscu. Ale w ten sposób miasto K. przyzwyczajało mnie, że jest pełne miejsc nieoczywistych. Między pokojem dziecinnym i położonym na jego antypodach ogrodem stał stół, telewizor, wanna, łóżko – tak że mieszkanie na pierwszy rzut oka sprawiało wrażenie w miarę normalnego, choć absurdalnie nieustawnego lokum.

Wrażenie normalności psuła jedynie szafa – solidna, niemodna, antyczna – niezbyt pasowała do tego wnętrza. Zawsze zachodziłem w głowę, co może się kryć za jej wielkimi drzwiami. Naturalnie nigdy nie pomyślałem, że wiszą tam po prostu suknie i marynarki właścicieli...