Simonini, główny bohater "Cmentarza w Pradze", najnowszej powieści Umberto Eco, odziedziczył po dziadku nie tylko nienawiść i fizjologiczny wręcz wstręt do Żydów i masonów (a także Niemców, Francuzów i kobiet), lecz również pasję do kuchni. Ma brzuch bez dna i wtłacza weń, ile wlezie, ale ma też smak i ambicje, lubi wyrafinowanie i wyższą szkołę gotowania, dzięki której trafiają mu do gąbki filets de poulardes piqués aux truffes popite najdroższymi winami.

Pularda z truflami

W zamiarze autora Simonini miał być, jak mniemam, dziurą bez dna, monstrum łakomstwa, wchłaniającym materię z równą zażartością, z jaką usuwa z siebie Żydów. Repulsja i łapczywość, analność i oralność w jednym miały stać domu, jednak po drodze wchłanianie zaczęło się mieszać ze smakowaniem i to, co wydawać się powinno oznaką chorego ciała...