Wraca do mnie ten cytat, gdy czytam o estetyzmie Nałkowskiej, dla piszących o niej równoznacznym często z brakiem wrażliwości. Dbałość o formę? Oczywiście. Obojętność wobec tragedii? Ależ skąd! I nie dziwi mnie, że to właśnie Nałkowska poprzedziła słowem wstępnym książkę Marka Edelmana "Getto walczy", opublikowaną pod koniec 1945 roku w Warszawie przez Centralny Komitet Bundu.

"Książeczkę tę, której maszynopis przyniósł mi nieznajomy, młody autor, jeden z przywódców żydowskiego Powstania, przeczytałam jednym tchem, nie odrywając się od niej ani na chwilę. (...) Jego nieliterackie opowiadanie osiąga to, co udaje się nie wszystkim arcydziełom. Daje w słowie poważnym, celnym, powściągliwym, wolny od frazesu protokół zbiorowego męczeństwa, utrwala mechanizm jego przebiegu. Jest także autentycznym dokumentem zbiorowej mocy ducha, ocalonej z największej klęski,...