Nie lubię czytać takich rzeczy. Mam znajomych, trochę starsi ode mnie. Byli właścicielami kilkunastu hektarowego gospodarstwa, tak sobie prosperowali. Urodziło im się dwóch synów, niestety obaj byli głucho niemi. Wszystko poszło w kąt i cała uwaga skupiła się na nich. Jak to się zaczęło to nie wiem, ale zostali rodziną zastępcza, taką tymczasowa. Spotkałem Ją w przychodni z małą, może dwuletnią dziewczynka, wczepioną w nią niczym kleszcz. Mówi mi, że tak ma już od tygodnia, nie może jej oderwać, nie ma się nawet jak umyć. Wcale jej nie uwierzyłem. Znajoma pielęgniarka w recepcji potwierdza, wiesz, mówi, pewnie kolejnego dzieciaka adoptuje, a już ich adoptowali czwórkę. Gospodarstwo po kawałku wyprzedają z ziemi, oborę zamienili na mieszkania dla dzieci już pełnoletnich, bo zostali rodzinnym domem dziecka. Mieszka z nimi , w tych mieszkaniach po oborze kilku dorosłych wychowanków ze swymi już normalnymi rodzinami. Takich rodzinnych domów dziecka w okolicy były trzy, chyba żaden już nie działa, wielu dorosłych wychowanków mieszka w okolicy. Osoby, które te domy prowadziły, są dość mocno styrane życiem, ale ciągle pomagają swym podopiecznym. Rozmawialiśmy kiedyś z żona, czy zdecydowalibyśmy się na tego typu "działalność" żona bardzo chętnie zorganizowała by w naszym domu przedszkole, żłobek, to nawet jej takie ciche marzenie, ale taką opieką tymczasowa dla odebranych dzieci to absolutnie nie. Wielki szacunek dla tych co się na to decydują.