Podczas niemalże wszystkich festiwali filmowych obowiązuje zadziwiająca konwencja odbioru, która każe widowni pacyfikować każdy obejrzany film, na siłę doszukując się w nim formalnych błędów i intelektualnych niedociągnięć. Tak było i w Krakowie, gdzie przysłuchując się w kuluarach poprojekcyjnym dyskusjom, odnieść można było wrażenie, że oto uczestniczymy nie w kolejnej edycji prestiżowego festiwalu, ale w pokazie filmowych odrzutów, których nikt nie chce oglądać. Tymczasem 48. Krakowski Festiwal Filmowy obfitował w nader ciekawe filmy, których głównym tematem była próba zrozumienia drugiego człowieka; często nieudana, ale zawsze autentyczna, wychodząca z przeświadczenia o nieuchronności skazania na drugiego człowieka, który - jak mawiał Sartre - jest piekłem, ale - jak ripostował Karol Wojtyła - czasem bywa także i niebem.

Poświęcenie i zrozumienie...