Trudno uwierzyć, że w tym właśnie miejscu wykluł się ruch, który zatrzymał olimpijskie plany krakowskich polityków. Nie ma tablicy z kolorowymi pisakami, mocnych lamp, okna z widokiem na dachy miasta. Zwycięzcy tak nie mieszkają.
Głosy za oknem
Ulica w starej części Podgórza. Słońce nie zagląda tu nigdy. Kamienica, w której wrażliwy społecznie reżyser znajdzie świetne tło do filmu o chorujących na gruźlicę dzieciach z dwudziestolecia międzywojennego. Parter tak niski, że słychać każde słowo wypowiadane przez przechodniów.
Wynajęte mieszkanie: gołe ściany, tymczasowość. Wykładzina, łóżko, kanapa i kredens z lat 70. zastawiony książkami. Na stoliku maszynka do wybijania pieczątek, trochę naklejek z dwuznacznym logo śnieżnego Pacmana. Nie wiadomo w końcu, po czyjej jest stronie. Czy, wynajęty na potrzeby organizatorów igrzysk, miał pożreć miejski...