Konserwatywne środowiska szesnastowiecznej Hiszpanii określały nowinki zza oceanu jako przywleczoną stamtąd „zarazę”. Szczególnie często nazywano tak nieznane wcześniej formy muzyczne i style taneczne, które nie ukrywały swych amerykańskich i afrykańskich korzeni. Zaczynały karierę jako plebejskie bailes, hulanki, dopiero później niektóre z nich trafiły, już jako bardziej dystyngowane danzas, na salony. Bailes były to tańce dzikie, złe i brzydkie (Rodrigo Caro około 1625 r. przypisywał im „nieprzyzwoite i sprośne ruchy ciała”), danzas natomiast – kontrolowane, dobre i ładne („poruszenia ciał są cnotliwe i godne mężów”). Królewska Rada Kastylii zakazywała „jakichkolwiek jácaras, escarraman, chaconas, seguidilli i innych hulanek stanowiących obrazę moralności” wielokrotnie. Szczególnie grzeszne były bailes w wykonaniu kobiet,...