Słucham nieraz telefonów do programów w radiu lub telewizji. Ostatnio coraz częściej odbiorcy proszą: "przestańcie serwować nam te awantury z komisji, te pyskówki poselskie. Tego już nie da się słuchać". A gospodarze programów są niewzruszeni. Nie ma takiego popisu agresywnej retoryki, który by - po obowiązkowej transmisji na żywo - nie został potem powtórzony wiele razy, ba, włączony do najbliższego serwisu informacyjnego. Jeśli właśnie w Sejmie przemawia minister kultury, dowiemy się o tym z przypadkowej migawki. Gościom w studio (jeśli nie są z pierwszej linii bijatyk partyjnych), dziennikarka potrafi przerwać każdą odpowiedź, ale transmisje na żywo z kilkunastogodzinnych obrad komisji do spraw afery hazardowej (dawno już zaprzestano dodawania przed nazwą afery należnego zwrotu "tzw.") stały się żelaznym obowiązkiem i reakcje odbiorców nie mają tu żadnego znaczenia. Chętnie zresztą wierzę, że oglądalność jest duża: śledzenie awantur i bijatyk słownych nie wymaga przecież niczego. I na nic nikomu jasny jak Boży dzień wniosek, że gdyby nie było transmisji na żywo, praca w komisji albo byłaby serio, albo skończyłaby się błyskawicznie.