"...zwycięskich partyzantów, którzy najpierw zmusili biały rząd do negocjacji i ustępstw (m.in. powołania rządu tymczasowego, z czarnoskórym biskupem Ablem Muzorewą jako premierem), a w końcu do zgody na pierwsze wolne wybory,.." Na dluzsza mete wojna w Rodezji nie mogla przyniesc militarnego zwyciestwa zadnej ze stron. Mogla sie jednak toczyc zdecydowanie dluzej. Nie jest tak jak Pan pisze. Partyzanci nie zmusili rzadu Iana Smitha do niczego. Jesli ktokolwiek mial istotny wplyw na decyzje polityczne w rodezyjskeigo rzadu to byla to Poludniowa Afryka. W latach 70-tych wladze Poludniowej Afryki aktywnie prowadzily polityka otwarcia na Afryke. Konflikt w Rodezji, ktora Republika wspierala materialowo i finansowo byl zagrozeniem dla bezpieczenstwa Poludniowej Afryki jak rowniez polityki otwarcia. Poludniowa Afryka, wykorzystujac zaleznosc Rodezji, wywierala naciski na rzad Rodezji w celu rozwiazanaiia konfliktu na drodze negocjacji. Istotne byly rowniez polityczne naciski Wielkiej Brytanii i Stanow Zjednoczonych Ani ZANU ani tez ZAPU nie przstapily do wyborow w ramach porozumienia wewnetrznego (mogly to zrobic po zlozeniu broni), ktorego wynikiem bylo powstanie Zimbabwe Rodezji i Abel Mozorewa jako premier - trudno wiec mowic w tym przypadku o jakimkolwiek wymuszeniu czegokolwiek na wladzach Rodezji przez obie organizacje polityczne czy tez ich skrzydlo zbrojne, czyli presje militarna. Podobnie negocjacje w Lancaster House i w efekcie podpisane porozumienie wynikaly z presji politycznej z zewnatrz wywartej zarowno na wladze Zimabawe Rodezji jak i oba ruchy wyzwolencze. Marzenia obu organizacji o militarnym zwyciestwie (tak jak pozniej marzylo ANC) pozostaly tylko marzeniami. Pozdrawiam