U proroka Izajasza uderza silne odczucie świętości Boga. Niestosowne wydaje się wtedy wszelkie słowo, które miałoby przekazywać treści różne od fascynacji Jego świętością i chwałą. Mówi o tym sam prorok, wyznając samokrytycznie: "jestem mężem o nieczystych wargach" (Iz 6, 5).

Co pozostało w nas z tamtego poczucia sacrum, w którym winny milknąć wszelkie komentarze dotyczące nieistotnych spraw? Czy w uwspółcześnionej wersji Serafiny nie zamieniłyby oddawanej Bogu czci na kult wybitnego przywódcy albo jego partii? Czy styl reklamowych haseł i propagandowego pustosłowia nie okazałby się wtedy ważniejszy od stylu wielbiących Boga aniołów? Czy mamy świadomość tego samego poczucia sacrum, które winno zawężać tematykę komentarzy w przełomowych sytuacjach, gdy doświadczamy śmierci, solidarności w cierpieniu, przywoływania pamięci bohaterów płacących cenę życia?