Żeby zapisać wszystkie wrażenia, których dostarcza jesienny, bieszczadzki las, musiałbym w nim zostać na zawsze. To nie jest łagodna, kojąca kąpiel leśna, ten las oszałamia. Ten las jest żywiołem.

Zamykamy oczy, żeby posłuchać, bo oślepia mnie fosforyzujące światło mchów. Najprościej jest z dźwiękiem. Dzisiaj jest jednostajny. Deszcz bębni na kapturze, na rękawach, na plecaku. Las szumi. Kiedy zrywa się wiatr, a krople na liściach spadają z drzew – las huczy. Czasem zaskrzypi powalony buk wsparty na ramionach sąsiadów. Gdzieś poniżej przechodzą zwierzęta, słychać wyraźnie trzask łamanych gałęzi. Wysoko, wysoko w koronach urywa się jodłowanie sikory sosnówki „djudi-djudi-djudi-dju”. Ile to dźwięków? Czy każdą kroplę deszczu liczyć osobno?

PACHNIE WODĄ I ZIEMIĄ. Deszczem i błotem. Kałużami i runem. Ten las jest jak rafa koralowa. Biała, prawie...