Czytając artykuł Joli Szymańskiej „Ale nas zbaw ode złego” zdałam sobie sprawę, że miałam podobne doświadczenia. Czy to przez katechetkę grzmiącą o szatanie, czy przez wyjątkową wrażliwość, okres podstawówki i gimnazjum spędziłam w strachu przed diabłem i obawie przed Bogiem. Karmiona opowieściami o świętych dziewczętach, czułam się zobowiązana do pobożności: kolejne modlitwy, przepisane na kartkę, nosiłam w kieszeni jak talizman. Opuszczałam słowo „devil”, nucąc piosenkę Florence and the Machine, uzyskiwałam odpusty w panicznym strachu przed karą, wyrzuciłam nawet długopis – prezent od mamy, ponieważ widniał na nim John Lennon i pacyfka.

Uratowało mnie duszpasterstwo młodzieży, gdzie ludzie żegnali się zamaszyście, żartowali z Bogiem i nie ściszali głosu, mówiąc o wierze. Żyli z Jezusem tak, jak mogą żyć nastolatki, zarażając radością i wigorem, nie poświęcając diabłu więcej uwagi, niż trzeba. Zaczęłam się uczyć zdrowej pobożności, nie oburzałam się już na adorację w zamienionej na chwilę w kaplicę jadalni. A teraz myślę, że największym zagrożeniem dla dziecięcej wiary jest samotność – w jej cieniu rodzą się paranoje, które w świetle zdrowego, wspólnotowego doświadczenia rozwiewają się jak dym ze świecy.