Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Pierwszy przypadek to perykopa o wizycie Jezusa w domu Marty i Marii (Łk 10, 38-42). Marcie, zdenerwowanej zachowaniem siostry, która siadła u stóp Jezusa, by Go słuchać, Jezus odpowiada (nieco inaczej niż przyzwyczaił nas najbardziej popularny przekład): „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele [rzeczy], a tylko jedno jest konieczne (i tak tłumaczy Wulgata: „Unum est necessarium”). Pouczenie, jakie tu otrzymujemy, wydaje się być następujące: Można wykonywać wiele ważnych posług w Kościele (greckie słowo „diakonia” – posługa, jest jednym z najważniejszych słów eklezjalnej rzeczywistości), wszystkie one jednak „wyjdą nam w końcu bokiem” albo wyleją się z nas pretensją (np. o przemęczenie lub osamotnienie, jak w przypadku Marty) – jeśli nam braknie postawy ucznia. Postawa Marii (siedzącej u stóp Jezusa) jest postawą ucznia, a więc kogoś, kto znalazł w Chrystusie mistrza. Konieczna jest żywa, aktualna relacja uczniowska z Jezusem. Wszystko inne jest mniej lub bardziej potrzebną konsekwencją.
Drugi zapowiadany fragment to zakończenie przypowieści o natarczywym przyjacielu (Łk 11, 5-13). Przychodzi on po północy do swojego przyjaciela, gdyż przybył do niego gość, któremu nie ma co podać do jedzenia. Prosi więc o chleb. Nie prosi o pomoc w wystawieniu wykwintnej kolacji. Nie prosi o jakieś wyszukane produkty, z których mógłby przyrządzić wyjątkową, kilkudaniową wieczerzę. Prosi o chleb. Prosi o to, co konieczne. I tak ostatecznie przedstawia to Jezusowa przypowieść: „Wstanie i (dosł.) da mu to, co uważa on za konieczne” (Wlg.: „quotquot habet necessarios”).
Jezus opowiada tę przypowieść w ramach szerszej nieco katechezy o modlitwie. Namawia nas w niej do modlitwy natarczywej. Prawo do niej daje nam jednak powaga naszej prośby: to, o co prosimy, winno być dla nas konieczne jak chleb (nie dobijajmy się do Boga po północy o rurki z kremem...). I znów trudno nie postawić pytania: Co jest nam w życiu tak konieczne jak chleb? O co powinniśmy z największą determinacją i uporem krzyczeć do Boga, w porę i nie w porę, każdego dnia?
Odpowiedzi Jezus udziela w ostatnim zdaniu naszej perykopy: „Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą”. To Duch Święty jest nam konieczny, potrzebujemy Go w życiu jak chleba.
Te dwie odpowiedzi na pytanie o to, co jest nam w życiu konieczne (1. postawa ucznia; 2. Duch Święty) nie są „różne” – przeciwstawne czy równoległe. Ostatecznie zlewają się one w jedną: to Duch Święty ustanawia w nas tę relację uczniowską w odniesieniu do Jezusa, to On wznieca w nas zaufanie do Mistrza i wiarę w każde Słowo Jego pouczenia.
Czy rzeczywiście z taką natarczywością błagamy co dzień – i co noc – o Ducha?
OD REDAKCJI: W numerze TP42/2022 omyłkowo wydrukowaliśmy tekst abp Grzegorza Rysia opublikowany wcześniej w TP 40/2022, za co Autora i Czytelników przepraszamy. Wyżej publikujemy właściwy tekst rozważań.
