Zrazu zdziwiona tak ostentacyjną stronniczością, za chwilę zwróciłam uwagę na coś innego: na aurę wiecu, żywcem przypominającą nasze dawne zachowania podczas pielgrzymek Papieża. Euforia, oklaski po każdym zdaniu, ręce w górze i wybuchające co moment skandowanie. Też prawie takie samo, na sylaby podzielone, powtarzane bez końca, "Dzię-ku-je-my!", "So-li-dar-ność". No i jeszcze "Zwy-cię-ży-my", którego wtedy nie odważyłby się nikt zainicjować, ale marzyli wszyscy. Wtedy, wobec naszego duchowego pasterza, dobrze to nam wychodziło. Tylko czy te wszystkie godziny entuzjazmu i aprobaty zmieniliśmy potem rzeczywiście na uparte kroczenie za jego słowami? One były po prostu bardzo łatwe. Były w wielkiej mierze dziecinne. Teraz, gdy nie szło już o ducha, lecz o politykę, tym bardziej dziecinne, ba, infantylne.

A to już koniec. Teraz czas na dorosłość. W kampanii nie...