Nic tak chyba nie uświadamia tempa upływu czasu, jak bezpośrednie zetknięcie z nieaktualnym już, a nadal przez kogoś wykorzystywanym stylem czy estetyką. Na pewnym otwartym kąpielisku zdarzyło mi się widywać osoby, które pielęgnowały z upodobaniem szyk lat 70., prezentując niemal filmowej urody elvisowskie „pekaesy” i zabytkowe koszule męskie z tworzyw sztucznych. Nie był to przemyślany kostium, dla nich po prostu wciąż trwały młode lata. Na Górnym Śląsku zdarza się widywać ludzi, którzy kultywują etos subkulturowy, jakby świat się nie zmieniał, i chodzą w rynsztunku staromodnego metala. Nie uważam, żeby takie postacie były śmieszne czy egzotyczne. Raczej imponują mi wiernością wobec tego, co kiedyś uznały za ważne.

Zwracam na nie uwagę z jeszcze jednego powodu. Gdy jakiś symbol, element wizerunku, gest czy pojęcie przestają być wszechobecne i zmieniający się świat opływa je...