Co roku biolodzy identyfikują kilkanaście tysięcy nieznanych wcześniej gatunków zwierząt, z których zdecydowaną większość stanowią owady. Nie zawsze podstawą odkrycia jest spotkanie zwierzęcia, którego żaden człowiek wcześniej nie widział na oczy. O zmianach w klasyfikacji często decydują badania genetyczne w obrębie znanych populacji, połączone z pogłębioną analizą środowiskową.

Taka jest historia Bradypus crinitus (na ­zdjęciu) – siódmego współczesnego gatunku leniwca, który we wrześniu wyodrębniono z leniwca grzywiastego (Bradypus torquatus). Oba gatunki zamieszkują wąski pas brazylijskiego Lasu Atlantyckiego, ale pierwszy jego południową część, a drugi – północną. Ich przodkowie stanowili jedną populację ok. 4 mln lat temu. Zmiany genetyczne przełożyły się na różnice anatomiczne: leniwce z południa mają bardziej spłaszczone czaszki oraz szersze i bardziej zaokrąglone szczęki.

Rozdziela je rzeka Rio Doce, choć nie jest jasne, czy ona sama zadziałała jak bariera fizyczna, czy może na jej obu brzegach zapanowały inne warunki, do których poszczególne gatunki leniwców się dostosowały. Zwierzęta te są bardzo wybredne, gdy idzie o dietę – żywią się głównie młodymi liśćmi zaledwie od kilku do kilkunastu gatunków drzewa.

Dzisiejsze leniwce to nieliczni reprezentanci niegdyś wyjątkowo zróżnicowanej grupy zwierząt, obejmującej także przedstawicieli megafauny – rodzaju Megatherium o rozmiarach słoni. Współczesne gatunki dzieli się na dwie grupy: leniwce dwupalczaste i trójpalczaste, które stanowią bardzo odległych krewnych i niezależnie wytworzyły adaptacje do nieśpiesznego stylu życia. Ich ostatni wspólny przodek występował aż 30 mln lat temu.©℗