Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Nikt tak nie grał jazzu po polsku – powiedział o Namysłowskim w specjalnej, pożegnalnej audycji na antenie radiowej Dwójki jego wieloletni przyjaciel, dziennikarz muzyczny Tomasz Tłuczkiewicz – A jego „Kujawiak Goes Funky” to dla mnie najpiękniejsza jazzowa polska płyta. Wybacz Komedo, ale wolę „Kujawiaka” od „Astigmatica” – dodał Tłuczkiewicz.
W pierwszej trójce zestawienia najważniejszych płyt polskiego jazzu, przygotowanym przez magazyn Jazz Forum, „Kujawiaka” i „Astigmatica” rozdziela „Winobranie” – inny kultowy album Zbigniewa Namysłowskiego. Jego saksofon altowy rozbrzmiewa na wszystkich trzech krążkach.
W ubiegłym roku na festiwalu Jazz Jamboree odbył się benefis Namysłowskiego. Na pytanie czy czuje się spełniony, 80-letni wówczas artysta odpowiedział: „Wciąż chyba czekam na coś jeszcze. Odczuwam niedosyt wydarzeń w moim życiu, zdecydowany niedosyt".
Namysłowski jazzową wolność przekładał także na zaangażowanie społeczne. Na 30. finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy przekazał jeden ze swoich saksofonów. Licytacja instrumentu trwa do 10 lutego. W chwili publikacji tego tekstu jego cena przekroczyła 57 tysięcy złotych.
Zbigniew Namysłowski był wspaniałym rozmówcą, świadkiem historii. Bez trudu potrafił wymienić skład każdego zespołu w którym grał – począwszy od koncertu otwarcia Hot-Clubu Klubu Hybrydy, w maju 1957 r. Wspominał spotkania z Leopoldem Tyrmandem, Krzysztofem Komedą, czy z Johnem Coltranem, (podczas amerykańskiej trasy z zespołem Andrzeja Trzaskowskiego The Wreckers):
Nie lubił i nie chciał mówić o sobie a zwłaszcza o swoje muzyce. - Ja o takich emocjach nie umiem – ucinał. Był niezwykle skromny, spokojny. Miał rozbrajający, chłopięcy uśmiech. Najważniejszy był oczywiście jego brzmienie saksofonu, równie mocne i subtelne na wydanej w 1964 roku „Loli” – pierwszej jazzowej płycie polskiego artysty, wydanej za żelazną kurtyną – jak i ostatniej, „Polish Jazz – Yes!” z 2016 r.
Namysłowski uosabiał zjawisko określane jako Polish Jazz – w ślad za serią płytową, ukazującą się w wydawnictwie Polskie Nagrania: muzyki czerpiącej z fascynacji amerykańską jazzową wolnością, zasłuchanej w nadawanej na falach „Głosu Ameryki” audycji Willisa Conovera, równoważonej polską nostalgią, romantyzmem czy folklorem. Taką muzykę grał i rozwijał do końca, wychowując po drodze kolejne pokolenia muzyków: zapraszając do swoich zespołów, prowadząc Big-Band w szkole muzycznej na Bednarskiej w Warszawie, grając do świtu podczas swego letniego Jazz Campingu Kalatówki – i przede wszystkim inspirując, by podążali za własnym muzycznym głosem. „Nasz Mąż, Tata, Dziadek - saksofonista jazzowy, kompozytor, aranżer, nauczyciel wielu pokoleń młodych muzyków, leader i chociaż sam tego określenia bardzo nie lubił - legendarny polski jazzman. Bardzo trudno jest nam teraz napisać wszystko co czujemy, trudno jest nam również podsumowywać jego dokonania, bo to co teraz czujemy to przede wszystkim olbrzymia pustka i rozpacz. Z ogromną czułością posyłamy Państwa przed głośniki, aby mogli Państwo wspólnie uczcić pamięć Zbigniewa Namysłowskiego słuchając jego nagrań. To, co dla Taty było bez wątpienia jedną z najważniejszych rzeczy to muzyka jazzowa. Saksofonem i kompozycjami komunikował się ze światem najszczerzej i najgłębiej. Nie przestawał tworzyć, występować oraz nieustannie planował udział w koncertach już w najbliższych tygodniach. Jesteśmy przekonani, że jego muzyka przetrwa, a co za tym idzie Tata będzie zawsze z nami, a także z Państwem” – napisała w pożegnalnym poście na facebookowym profilu Zbigniewa Namysłowskiego rodzina artysty.
