Właśnie przeczytałam opublikowany w „TP” 24/2013 list Katarzyny na temat „grzecznych dzieci” i jej stwierdzenie, że nie umie się złościć, że przeraża ją kłótnia, otwarte wyrażenie sprzeciwu czy po prostu własnego zdania. Cóż, ja wręcz przeciwnie: działam raptownie, impulsywnie i w złości, bardzo szczerze, tak do bólu, mówię, piszę całą subiektywną w danej chwili prawdę o sobie i innych. I... palę wszystkie mosty.
A jednak zgadzam się z przesłaniem artykułów z „TP” 22/2013, w których redakcja podjęła temat wychowania dzieci, przekonując, że tłumienie w nich złości przynosi negatywne konsekwencje w dorosłym życiu. Uważam, że złość w chwili beznadziejnego, dojmującego smutku potrafi oczyścić i uśmierzyć ból. Niedawno umarł mój mąż, i podobnie jak profesor Zygmunt Bauman, sięgnęłam „najmroczniejszego dna samotności”. Dotarłam „do miejsca, w którym gromadzą się jej gorzkie osady,...