Nigdy nie nauczyłem się porządnie grać w szachy, ale gdyby zapytano mnie, jakim szachistą chciałbym być, to właśnie Wiktorem Lwowiczem Korcznojem. Korcznoj potrafił stanąć samotnie naprzeciwko imperium. To mi się podobało, nie jego gra, której subtelności nie jestem w stanie docenić.

Jednym z pierwszych zakupów, jakie zrobiłem w swoim życiu w księgarni na Nowym Arbacie, była książka Wiktora Lwowicza „Szachmaty bez poszczady” (Szachy bez litości). Do dziś stoi w bibliotece na jednej z „lepszych” (tj. bliskich biurka) półek. Nie opowiada o szachach, ale o ludziach w nieludzkim systemie.

Wiktor Lwowicz przyznawał się do polskich korzeni po ojcu. Chwalił się, że babka nauczyła go mówić: „psiakrew”. W dzieciństwie przeżył blokadę Leningradu, rozwód rodziców, śmierć ojca na froncie. W czasie blokady poszedł do Pałacu Pionierów. Tam można było dostać coś do jedzenia....