Jej aktorstwo jest splotem przeciwieństw, w którym wszystko ma znaczenie. Jej charakterystyczny tembr głosu, tiki, rozwibrowanie, zawodowa dyscyplina i społecznikowska postawa. Nie pasuje do żadnych szkół teoretycznych, obala wszelkie teatrologiczne pewniki. Jest amorficznym cierpieniem, które kończy się orgiastycznym tańcem. Zmysłowym, radosnym flamenco - jak w "Sztuce hiszpańskiej" Lupy. To taniec życia, w którym wymieszały się rodzajowe polki i hołubce, eksperymentalne figury z teatru Grotowskiego, desperackie somnambuliczne trwanie z filmów Zanussiego, euforia Racheli z "Wesela" Wajdy, wieczna młodość Marii z "Wymazywania" Lupy...

Status aktora w tworzeniu kultury jest niemożliwy do przewidzenia. Nie chodzi tylko o role - teatralne, telewizyjne lub filmowe; nie chodzi nawet o własny styl, uczciwość i klasę osobistą. Ważne jest natomiast, żeby ów talent,...