Spróbujmy wyobrazić sobie świat, w którym trwa wielkie zbiorowe odliczanie, a skoro zniknął lęk przed wielką niewiadomą, Bóg przestaje być do czegokolwiek potrzebny. Taki świat całkowicie wymyka się swemu stwórcy spod kontroli. Skandal jest tym większy, że włamania do sekretnych boskich kartotek i ujawnienia wrażliwych danych dokonała jego krnąbrna, zapomniana przez historię córka, która w przeciwieństwie do pokornego brata zbuntowała się przeciwko ojcowskiej wszechwładzy. I nie chodzi tu bynajmniej o jakiś odnaleziony po latach odcinek „Latającego cyrku Monty Pythona”, ale o brawurową komedię Jaco Van Dormaela, w której wszystko wokół jest bożym igrzyskiem, sam Bóg zaś – dokuczliwym i mocno znudzonym urzędnikiem, mieszkającym wraz z rodziną w Brukseli.

Belgijski reżyser z wdziękiem stylizuje swój film na naiwną filozoficzną powiastkę o próbie naprawienia świata przez córkę...