Jego najwcześniejsze wspomnienie: tupot, krzyki, żołnierze w pośpiechu ustawiający się w szeregu. Miał cztery lata, był 12 maja 1926 r. Do krakowskich koszar, w których mieszkał z matką i ojcem, zawodowym podoficerem, dotarła wiadomość o zamachu stanu. Wkrótce Włodkowie przeprowadzili się z koszar do kamienicy przy ulicy Chopina. Adam został posłany do szkoły powszechnej, sześć lat później do świetnego gimnazjum im. Augusta Witkowskiego.

Był bystrym uczniem i ładnym chłopcem. Drobny, o regularnych rysach, delikatnej, bladej twarzy, z gęstą czupryną zaczesaną na prawy bok, nosił białe koszule z dużym kołnierzem wywiniętym na poły marynarki. Na wzór Słowackiego. Śmiał się dużo i głośno, mówił szybko, gestykulował żywo.

Pierwszy wiersz napisał w ostatniej klasie gimnazjum, jako zadanie domowe na lekcję polskiego. Ze szkolnymi kolegami, Tadeuszem Jęczalikiem i Władysławem...