Panu Janowi Olszewskiemu

Jestem Polakiem, Kieślowski jest więc "mój" - dlaczego zatem zazdroszczę go światu? Ilekroć wpada mi w ręce zachodnie pismo filmowe z tekstem o nim, jakaś książka bądź reklama filmów na DVD, ile razy rozmawiam z obcokrajowcem ("Polish cinema? Kieslowski, first of all...") - czuję nieodmiennie, że "oni" mają go bardziej, pamiętają lepiej, oglądają częściej. Niedawno odebrałem telefon od znajomej studentki dziennikarstwa z Amsterdamu: razem z przyjaciółmi z kółka filmowego przygotowuje retrospektywę Kieślowskiego ("przecież mamy rocznicę..."). Pytała o treść niektórych dokumentów ("potrzebne do katalogu"); żałowała, że nie udało się na czas zdobyć kopii "Nie wiem" i "Murarza".

Ile u nas odbyło się podobnych retrospektyw: spontanicznych, wyczekiwanych, z pełną widownią? Czy z racji tego, że Kieślowski jest metrykalnie "...