Od końca lat 40. do połowy lat 70. rządzący Polską komuniści nie mieli znaczącego przeciwnika poza Kościołem; potem dopiero pojawiła się opozycja i „Solidarność”. W walce z Kościołem posługiwano się więc całą gamą środków: od propagandy, przez działania administracyjne (m.in. fiskusa), po akcje nielegalne nawet z punktu widzenia prawa PRL - mówi w BIULETYNIE IPN (1/24) dr Antoni Dudek, naczelnik Biura Edukacji Publicznej IPN.

W okresie 1944-47 komuniści zachowywali się wobec Kościoła pragmatycznie: karcono choćby nadgorliwych działaczy terenowych, którzy toczyli - jak to określała centrala -„prywatną wojnę” z Kościołem. Sytuacja zmieniła się jesienią 1947: po rozbiciu podziemia i PSL służby bezpieczeństwa na polecenie partii przeniosły zainteresowanie na Kościół. Dyrektor V Departamentu MBP Julia Brystiger wydała instrukcję o konieczności zmiany mentalności funkcjonariuszy w...