Sprawy załatwione i nie, sprawy zapomniane, porzucone. A jednak zdarza mi się, że czuję samotność. Nie chodzi mi o skutek stylu życia i tęsknoty za wypełnieniem tego mitycznego miejsca obok siebie. Istnieje przecież samotność w sensie bycia samemu, chociaż dookoła jest wiele osób: rodzina, przyjaciele, bracia w zakonie i kapłaństwie. To taki rodzaj samotności, który prowokuje do twórczego - mam nadzieję - niepokoju. Poczucie tej samotności pojawia się wtedy, gdy trzeba wylać z naszej duszy to, co w niej zalega, bo sami już nie potrafimy tego unieść. W takich chwilach odkrywamy, że nie jesteśmy stworzeni do samotności, ale do życia w społeczności. Chcemy, aby inni stali się częścią naszej opowieści.

W głębi naszego jestestwa istnieje potrzeba bycia z kimś i dla kogoś. To zupełnie naturalne. Nikt nie jest samotną wyspą, jak mawiał Thomas Merton. Jesteśmy...