Ojciec Henryk był absolwentem rzymskiego Angelicum, doktorem teologii, katechetą w liceum, wykładowcą teologii moralnej. Pełnił ważne funkcje, to jako przełożony, to jako rektor seminarium, radny prowincji itd. Poznałem go jeszcze przed wstąpieniem do zakonu. Był moim – kilkunastoletniego ucznia – spowiednikiem i w tej funkcji świadkiem dobroci Pana Boga. Asceta, nieco abnegat. W czasie wakacji chętnie się imał ciężkich prac. Zawsze miał uwagę skupioną na wielkich sprawach Boga i Kościoła. Kiedy mówił, to było wiadomo, że to, co mówi, jest ważne. I w rozmowie, i w kazaniach wbijał każde słowo do głowy słuchacza. Doskonale znał św. Tomasza, którego studiował wyłącznie w oryginale, świetnie władał łaciną, greką, chyba i innymi językami. Pod koniec życia sam się nauczył hiszpańskiego, żeby czytać w oryginale dzieła wielkich mistyków. Miał znakomitą pamięć. Czasem bywał...