Nie trzeba włączać telewizora, by wiedzieć, że dyskusja między wierzącym a niewierzącym przypomina często dialog ślepego z głuchym. Te same słowa znaczą co innego, te same rzeczy mają różne imiona. To, co dla jednych oznacza miłość, dla drugich jest występkiem. Wolność w rozumieniu jednego – drugiemu kojarzy się z chaosem. Akt pomocy z innej perspektywy będzie wyglądał jak akt przemocy. O tym pomieszaniu języków opowiada najnowszy film Cristiana Mungiu, reżysera filmu „4 miesiące, 3 tygodnie, 2 dni”, który zwycięstwem na festiwalu w Cannes zapoczątkował w 2007 r. wielki renesans kina rumuńskiego. Odrodzenie trwające do dziś, czego dowodem Złoty Niedźwiedź na niedawno zakończonym Berlinale dla „Pozycji dziecka” Calina Petera Netzera.
Zderzenie dwóch języków odbywa się u Mungiu w sytuacji dość ekstremalnej, choć opartej na faktach. Do prawosławnego żeńskiego klasztoru, odciętego...