Mam na myśli Szarą Wilczycę Curwooda, jej syna Bariego, mężne psy z nowel Londona, konie poniewierane w licznych wierszach, opowiadaniach, powieściach.

Nie dobierano mi lektur pod tym kątem i naturalnie przemieliłem książki Dumasa, Karola Maya, Katajewa, Fadiejewa, Twaina i kogo tam jeszcze. Nie porywały mnie jednak czyny d'Artagnana, gdzieś miałem nieszczęścia Stasia i Nel, pełen wdzięku Tomek Sawyer nie wydawał mi się dużo lepszy od niektórych moich kompanów z ulicy Młyńskiej w Sobieszowie koło Jeleniej Góry, a chłopcy z "Młodej Gwardii" - heroiczni czasami, tylko co z tego. Pamiętam, jak podczas jednego z moich niekończących się przeziębień babcia czytała mi scenę śmierci Winnetou z jego patetycznym przesłaniem do ludzkości. Słuchałem tego z zainteresowaniem, jakie towarzyszyło mi zawsze przy lekturach, których nie musiałem sam pokonywać, lecz bez śladu...