Zwykle komentatorzy w tym miejscu przypominają słowa Mojżesza wstępującego na górę. Gdy był już na szczycie, a Pan zstąpił z obłoku, Mojżesz zawołał: „Panie, Panie, Boże miłosierny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność, zachowujący łaskę dla tysięcy, odpuszczający winę, występek i grzech, nie pozostawiający w żadnym razie bez kary, lecz nawiedzający winę ojców na synach i na wnukach do trzeciego i czwartego pokolenia”. Pochyliwszy kark aż do ziemi złożył pokłon i rzekł: „jeżeli znalazłem łaskę w oczach twoich Panie, racz pójść Panie w pośrodku nas, gdyż jest lud twardego karku, odpuść winy nasze i grzechy nasze, i weź nas w dziedziczne posiadanie” (Wj 34, 9).

Mojżesz oczekuje od Boga czegoś, co zdaje się każdemu z nas tak ważne: litości i wybaczenia nawet ohydnego postępku. Bóg ogłasza: zawrę z wami przymierze i poprowadzę przez pustynię. Postępuje nie wedle zasady...