Ktoś musiał donieść na Bożenę K., bo choć nic złego nie zrobiła, pewnego ranka wezwał ją dyrektor i wyjął z koperty kartkę. Przebiegła wzrokiem po stronie wyklejonej literami i wyrazami wyciętymi z kolorowych gazet. Z początku myślała, że to o kimś innym, ale było tam jej nazwisko i oskarżenia: że krzyczy na dzieci, wykręca im uszy i bije linijką. „Ależ panie dyrektorze, to nieprawda, pod tym się nawet nikt nie podpisał” – powiedziała. Dyrektor milczał chwilę, w końcu powiedział: „Będziemy się sprawie przyglądać, póki co nie ma powodu do niepokoju”.

To „będziemy” z początku zabrzmiało Bożenie niewinnie. Z czasem połączyła to z oczami i uszami, które śledziły ją krok w krok.

Pani się nie nadaje

Był listopad, a ona próbowała o sprawie zapomnieć. Uczyła w gminnej szkole podstawowej w województwie lubelskim, w klasach 1-3, do pracy dojeżdżała z Hrubieszowa. Do ich...