Samoświadomość Kościoła i postrzeganie przezeń problemów nękających świat drugiej połowy XX w. znalazły swoje odbicie w tekstach Vaticanum II. Takiego stopnia wrażliwości wobec rzeczywistości pozakościelnej nie okazał żaden z poprzednich soborów, które skupiały się prawie wyłącznie na eklezjalnych sprawach natury doktrynalnej, organizacyjnej i dyscyplinarnej. W proporcjach i sposobie traktowania tych spraw, w ich opisach, ocenie i doborze środków naprawczych ujawnia się zarówno istniejący stan rzeczy, jak i jego mentalne odbicie.

Nagrodzony w ubiegłym roku Feniksem pierwszy tom „Dokumentów soborów powszechnych” ma już kontynuację. Tom II rozpoczynają uchwały IV soboru w Konstantynopolu, odbytego - mimo wzajemnych pretensji - ostatni raz wspólnie przez Greków i łacinników w 869 r. Po rozłamie w 1054 r. za następne sobory uznano na Zachodzie niektóre generalne synody odbywane...