Sztuka może być źródłem przyjemności. Przypomina o tym wystawa „Wiśnie”. Ale jak zasmakować sztuki?

Doświadczyć przyjemności podobnej tej, która towarzyszy jedzeniu dojrzałego owocu?

Owoc wiśni. Lśniący. Dojrzały. Wypełniony sokiem. Skórka napięta i błyszcząca. Jaskrawa czerwień. Gęsty brąz. Niepokojące lustra czerni. (...) By porozumiewać się z owocem wiśni, nie musimy nań patrzeć. Wystarczy dotykać” – pisała Jolanta Brach-Czaina w eseju „Wiśnia i rozumienie”. Po ten tekst sięgnęła Ewa Tatar przygotowując wystawę „Wiśnie” w białostockiej Galerii Arsenał.

Dwie kolekcje

Esej ukazał się w wydanym w 1992 r. tomie „Szczeliny istnienia”. Zaskakiwał sposób prowadzenia wywodu w tej książce i użyty przez profesor ­Brach-Czainę język: obrazowy, niemalże perswazyjny. Była to propozycja zdecydowanie inna od ówcześnie dominujących akademickich standardów. „Szczeliny...