Smutno, bo niepoważnie

Scenka z kabaretu czy przejaw obsesji na punkcie agenturalności? Nieudany minister obrony narodowej z czasów premiera Jana Olszewskiego tak sobie mimochodem ogłasza w mediach, że w otoczeniu premiera Jarosława Kaczyńskiego jest szpieg. Co prawda okazuje się, że jeśli był, to za czasów premiera Kazimierza Marcinkiewicza, a w ogóle to nie ma dowodów. I nie ma ich Jan Parys, który plecie byle co, ale w efekcie w ciemną noc sam premier Jarosław Kaczyński bada sprawę we własnej kancelarii, bo bierze Jana Parysa na poważnie. Nikt nie pomyślał, że z konkretnymi podejrzeniami popełnienia przestępstwa należy iść do prokuratury, a z mniej konkretnymi obawami dotyczącymi agentów obcych wywiadów - do służb kontrwywiadu. Ale właśnie służby kontrwywiadu są systematycznie osłabiane. Wojskowy kontrwywiad, po likwidacji WSI, tworzy dopiero Antoni Macierewicz, tyle tylko że absorbuje go głównie grzebanie w teczkach WSI, a nie bieżąca praca operacyjna. Natomiast jednego z najzdolniejszych oficerów ABW, czyli szefa kontrwywiadu gen. Macieja Hunię, odwołano niedawno ze stanowiska, by posłać na placówkę w Pradze czeskiej. W rezultacie ściganiem domniemanego szpiega zajmuje się sam premier i to on musi dochodzić, którędy w skandaliczny sposób wyciekła do mediów notatka z delikatnej rozmowy z amerykańskim dyplomatą. Zawodzą mechanizmy osłony kontrwywiadowczej rządu, bo sztandarowe hasło PiS - odnowa służb specjalnych - prowadzi jak na razie do ich niemocy. Podobnie zresztą jak reklamowane od roku Centralne Biuro Antykorupcyjne, które wciąż tkwi w stadium organizacyjnym, rezerwując sobie jednak w przyszłorocznym budżecie 120 mln złotych, czyli znacznie więcej niż którakolwiek z pozostałych służb specjalnych.