Polska istotnie zadziałała skutecznie: dnia europejskiego nie będzie. Cokolwiek myślałby o tym ktoś taki jak ja, niedopuszczający zgody na karę główną w systemie represji naszej cywilizacji, musi uznać prawo demokratycznego kraju do wyrażenia postawy, jaką naprawdę on żywi. I uznać za uczciwe, że reprezentujący taki pogląd ludzie nie ukrywają, iż w bardziej sprzyjających warunkach, jak mówią publicznie, dążyć będą do przywrócenia tej kary w naszym systemie represyjnym.

Ale było inaczej, bo sprawa miała ciąg dalszy. Dowiedzieliśmy się, że nasze państwo chciałoby poszerzyć znaczenie takiego dnia: ogłosić go dniem świętości życia w ogóle, a zatem dniem, który potwierdzać będzie nietykalność życia drugich, począwszy od pierwszej chwili istnienia człowieka (jeszcze nienarodzonego), aż po kres, którego żadną miarą nikt poza Bogiem wyznaczyć nie może. Chodziło o "...