Sikorski, dojrzałość radykała

i ówczesną reorientacją polskiej polityki zagranicznej. Oczywiście, można dyskutować, czy są to zmiany na lepsze, czy gorsze (co stara się udowodnić prawicowa opozycja), ale żaden inny minister spraw zagranicznych nie był do tej pory tak uważnie słuchany w Europie.

Dzieje się tak nie tylko dlatego, że pozycja Polski jest dziś inna niż w połowie lat 90. Sikorski, poprzez działania wsparte publicystyką i wystąpieniami, odesłał do lamusa hasło "nasza pozycja na Zachodzie zależy od naszej pozycji na Wschodzie", twierdząc, że nasza pozycja na Zachodzie zależy od naszej pozycji... na Zachodzie. Od niej zresztą zależy też nasza pozycja na Wschodzie. Dlatego Sikorski zespolił naszą politykę wschodnią z niemiecką, przestał wojować z Rosją (choć o sympatię do Moskwy trudno go podejrzewać), a Ukrainie pokazał, że polskie wsparcie ma swoje granice. Nieraz przy tym ryzykował, co pokazała przygoda z Białorusią, gdzie wodziło go od bandy do bandy i gdzie na koniec chyba uległ emocjom.

W listopadzie Sikorski powiedział w Berlinie, że oczekuje od Niemiec większej determinacji w polityce europejskiej. Wystąpienie to wprawiło w zakłopotanie zachodnich komentatorów, którzy Polską zajmują się zazwyczaj z doskoku i ciągle są przekonani, że najbardziej boimy się Rosji i Niemiec, najbardziej zaś ufamy Anglosasom. Minister zafundował im może nie zimny prysznic, ale na pewno szklankę chłodnej wody. Jego słowa miały dla pozycji Polski w Europie większe znaczenie niż pół roku naszej prezydencji w UE, która przypadła na okres, gdy głos spoza strefy euro nie mógł się liczyć i nie bardzo się liczył. Ostatnie tygodnie pokazały, że jeśli ktoś decyduje w Europie, to wciąż Francja z Niemcami.

Polityka zagraniczna tego rządu zasługuje na uwagę i na krytykę. Jej skutki - dobre czy złe - mogą bowiem być poważne. Szkoda, że debata na jej temat przemieniła się w pyskówkę, a argumenty zostały zastąpione pustymi gestami. Sikorski, niegdyś radykał, dojrzał. Nie wszystkim to się udało.