I wtedy kruche ciasta ze śliwkami, wymyślne tarty, dynie w najróżniejszych wariantach, przetwory i inne amuse-bouche wychodzą z mojej kuchni w zastraszającym tempie, ku radości rodziny, nieprzywykłej za bardzo do mojej wielkiej aktywności za garami.

To oczywiście mija – wraz z nadejściem pierwszych mrozów odechciewa mi się być domową boginią, ale do tego czasu trwam w owym miłym przekonaniu, że nią jestem i że ognisko naszego domu hajcuje się mocno, jako te suche liście w jesiennych ogrodach.

A wszystko to – powiedzmy sobie szczerze – zdarzyło się po raz pierwszy nie za sprawą rodzinnych inklinacji (babcia moja Hanka kroić niewątpliwie lepiej umiała pacjentów niż warzywa na sałatkę, mama zaś gotowanie traktowała jak poeta Ojczyznę – czyli jak wielki obowiązek, co podobnie jak w przypadku miłości do Ojczyzny odbierało tej czynności pewną lekkością i pożądaną...