Chciałbym zacząć od mojego niedawnego doświadczenia. Przeglądając internet, przeczytałem informację o samobójczej śmierci dziecka, które najpierw zostało skrzywdzone seksualnie przez znajomego matki, a potem nie wytrzymało hejtu, który je spotkał. A spotkał je hejt, bo dziennikarze z politycznych powodów ujawnili informacje umożliwiające identyfikację młodego człowieka.

Poczułem gniew. Nie ja jeden. W mediach społecznościowych zaroiło się od epitetów: „hieny”, „szczujnia”, „mordercy”. Zobaczyłem na Facebooku zdjęcie radiowca, który te informacje pierwszy podał do wiadomości publicznej, a poniżej czarno-białej, niezbyt sympatycznej twarzy numer jego telefonu.

Pierwsza myśl, natychmiast podsunięta przez złość palącą od mostka do mózgu: zadzwonię, nawrzucam mu, psychicznie wgniotę go w ziemię albo chociaż wzbudzę (pogłębię?) poczucie winy… Zaraz potem nadeszła myśl druga:...