Młodzi powinni krzyczeć. Ja już tego nie muszę robić” – kiedy czyta się słowa Piotra Szulkina (rocznik 1950), kiedy ogląda się jego filmy z czasów „Wojny światów”, widać, jak stare jest nasze młode kino, jak starzyśmy wszyscy. „Życiopis”, czyli wywiad rzeka z reżyserem, przeprowadzony przez Piotra Kletowskiego i Piotra Mareckiego, to (auto)portret wariata, „zakneblowanego proroka”, outsidera, który mimo wspaniałego dorobku od dziewięciu lat nie nakręcił filmu. Żyje w swoim wytłumionym korkiem pokoju, skupiony na pisaniu i pracy pedagogicznej.

Kletowski i Marecki odkrywają go dla nas ponownie – po Andrzeju Żuławskim i Grzegorzu Królikiewiczu biorą w intelektualne obroty kolejnego anarchistę polskiego kina i polskiej rzeczywistości. Atakują go z lewa i z prawa, a on nie pozostaje dłużny. Efektem jest lektura nie tylko dla specjalistów czy fanów, ale dla wszystkich tych, którym...