Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Mistyczny... Na najwyższym poziomie transcendencji... Spełnia kryterium wielkich chopinistów, jak Rubinstein, Benedetti-Michelangeli czy Dinu Lipatti... Takie sądy krytyków można przeczytać w biografii wybitnego amerykańskiego pianisty - Kevina Kennera, który w roku 1990 zdobył II nagrodę na XII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie (I nagrody nie przyznano). Ten rok był przełomowym w życiu i karierze muzycznej artysty. Grający na fortepianie od wczesnego dzieciństwa, lata 80. spędził na doskonaleniu warsztatu, pobierając nauki u pedagogów w USA, Niemczech i Polsce. W roku 1990 oprócz Konkursu w Warszawie Kenner zdobywa też nagrody na Konkursie im. Czajkowskiego w Moskwie i nagrodę im. Terence’a Judda w Londynie. W krótkim czasie okrzyknięto go "jednym z najznakomitszych amerykańskich pianistów od wielu lat" ("Chicago Tribune"), a Stanisław Skrowaczewski, dyrygent, który nagrywał z Arturem Rubinsteinem, określił interpretacje muzyki Chopina w wykonaniu Kennera jako niezwykle intymne i piękne. Artysta podróżuje, koncertując solowo, kameralnie i z orkiestrą, ma na koncie współpracę z największymi orkiestrami z całego świata. W jego dyskografii przeważają dzieła Chopina, ale znajdziemy w niej również utwory Ravela, Beethovena i Schumanna, a pasja muzyczna zawiodła go także w świat tanga i Piazzolli (współpraca z polskim kwintetem Piazzoforte i argentyńskim pianistą Pablo Zieglerem).
Od początku kariery interesował się historycznym wykonawstwem muzyki XIX w. Już w 1990 r. miał pierwsze spotkanie z fortepianem Pleyela, który co prawda go nie zafascynował, objawiając swoje techniczne niedoskonałości, ale jednak sprawił, że artysta zaczął powoli interesować się tym szczególnym instrumentarium. Stopniowo, z coraz większym doświadczeniem w graniu na Pleyelu, Grafie, Waltersie, Streicherze czy Broadwoodzie, Kenner zaczyna "wsiąkać" w oryginalny świat muzyczny XIX w. Szczególnym "uczuciem" darzy muzykę i dzieło Chopina, i to właśnie ta postać staje się impulsem do artystycznych poszukiwań idiomu wykonań jego muzyki. Opierając się nie tylko na praktyce, ale również na źródłach piśmiennych, w których zachowały się opinie samego Chopina na temat jego muzyki i sposobu jej wykonywania, Kenner dochodzi do przekonania, że kameralne wersje utworów mistrza, tak szeroko rozpowszechnione w epoce romantycznej, były celowym i świadomym wyborem kompozytora, a nie próbą dostosowania się do potrzeb wynikających z miejsca prezentacji utworów. Dzięki kameralnej prezentacji, dzieła Chopina ukazywały najsubtelniejsze środki wyrazu muzycznego, w tym tak istotny dla jego muzyki element intymności.
To podejście zaowocowało chęcią stworzenia zespołu specjalizującego się w XIX-wiecznym sposobie wykonawstwa. Dzięki spotkaniu Kennera, kontrabasisty Grzegorza Frankowskiego oraz wybitnej fińskiej skrzypaczki, specjalizującej się w muzyce XVIII w. - Sirkki Liisy Kaakinen, powstał zespół Ensemble XIX. Założeniem nowo powstałego projektu muzycznego jest przedstawienie dzieł orkiestrowych Chopina zgodnie z XIX-wiecznym sposobem wykonawstwa - kameralnie, z użyciem strun jelitowych. Kenner podjął się zadania zaadaptowania tych dzieł na zespół kameralny, składający się z 10-osobowej grupy smyczkowej i fortepianu.
Wykorzystanie instrumentarium historycznego stawia przed wykonawcami nie lada wyzwanie - ukazanie w pełni romantycznej stylistyki wolności, emocji, niekiedy z elementami improwizacyjnymi. "Współcześnie tworzymy muzykę w oparciu o czystość brzmienia, precyzyjność wykonania, kontrolę jakości. W muzyce XIX-wiecznej ważniejsza była spontaniczność i element improwizacji, nawet kosztem »zgubienia« kilku nut w utworze" - uważa Kenner.
Dzięki swoim badaniom oraz ich praktycznemu zastosowaniu amerykański pianista może się mienić specjalistą w dziedzinie wykonań historycznych. Na swoim koncie ma nagranie dzieł solowych Chopina na Pleyelu z 1848 r., wydane przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina w Warszawie, oraz współpracę z Orkiestrą XVIII Wieku pod dyrekcją Fransa Brüggena. Projekt z Ensemble XIX (Kenner zdecydował się nagrywać na fortepianie Streichera z 1820 r., argumentując swój wybór lepszą jakością brzmienia instrumentu i jego możliwościami melodycznymi) jest kolejnym krokiem w docieraniu do oryginalnych wykonań muzyki romantycznej. "Granie na instrumentach historycznych to nie tylko eksperyment - mówi artysta - to pytanie o muzyczny system wartości, który otwiera przed nami ogromne pole możliwości rozumienia i interpretacji tej muzyki". ?
Więcej informacji: www.kevinkenner.com
