Ma być Sztuka i ma być muzeum, a nie nieszczęsna, skorumpowana i nędzna piłka nożna z gangsterami o tłustych portfelach” – pisał Andrzej Żuławski w 2008 r., kiedy nie udało się pierwsze podejście do budowy Muzeum Sztuki Nowoczesnej, bo ratusz miasta zwanego „Paryżem północy” wykosztował się właśnie na drugi stadion. Mełłem to zdanie w głowie, czekając cierpliwie w kolejce na ostatni wernisaż w prowizorycznej siedzibie tegoż muzeum. Mniejsza o same wystawy („Plątanina wzajemnych odniesień, które odnoszą się do pieniędzy” – dalej Żuławski o sztuce nowoczesnej), zależało mi, żeby pożegnać pawilon Emilii. Pójdzie niebawem pod kilof, bo Warszawą rządzą tak naprawdę deweloperzy.

Po długim zapomnieniu otwiera się książkę, dopiero kiedy autor umiera, chcąc jeszcze mu pomachać, dopóki widać go w drzwiach. „Nocnik” Żuławskiego stał tam, gdzie trzymam wiano dla córki. Nie z powodu...