Pisanie o wojnie w kategoriach widowiskowych czy wprost teatralnych ma ogromną tradycję. Od początku historii wzajemnemu zabijaniu się dla osiągnięcia celów politycznych nadawano kształt wyrazistego gestu, pamiętnej sceny, narzucających się obrazów, przesłaniających realność śmierci i cierpienia, ale i żywiących się nimi. Nie przez przypadek w wojskowości używa się terminów „teatr wojenny” i „teatr działań wojennych”.

Agresja Rosji na Ukrainę przekształciła właśnie ten kraj w TDW (wojskowi uwielbiają takie skróty). Jest to też wojna, w której niezwykle intensywna, nieprzerwana wręcz walka na przedstawienia wydaje się niemal równie ważna jak działania militarne. Oczywiście strony toczące wojny od wieków wykorzystywały dostępne w danym czasie media do tworzenia przedstawień mających przekonać o słuszności ich racji, nadających wzniosłe i szlachetne znaczenia działaniom...