Królestwo za narrację! – wołał Przemysław Czapliński podczas rozpolitykowanego Kongresu Kultury w 2016 r. Był to apel o opowieść, która łączyłaby Polaków mimo katalogu różnic kulturowych, religijnych i tych doskwierających chyba najmocniej, czyli politycznych. Chodziło o fundament, choćby i lichy, na którym można budować anemiczną i cherlawą, ale jednak rzeczpospolitą.

Swoisty list gończy za narracją wysyła Czapliński także w ostatniej książce pt. „Poruszona mapa”, przekonując, że „nie istnieje aktualna i adekwatna wobec skumulowanych kłopotów [Europy i Polski] opowieść o obecności Polski w Europie”. Trzeba tę integrującą Polaków opowieść dopiero napisać za pomocą wspólnego kodu kulturowego, najlepiej językowego. Ten jednak jest w dużej mierze fantomem – czymś, czego nie można pochwycić, a jego brak boli. Zanim powstanie opowieść, trzeba więc zawołać: królestwo za język,...