To ważki, niefortunny omen, że słowa „nowomowa” i „nowotwór” są w języku polskim tak podobne. Język jest jednym z najważniejszych, najpiękniejszych dóbr, które posiadamy jako wspólnota. Podobnie jak świeże powietrze, woda, dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze – współtworzy naszą przestrzeń życiową i decyduje o tym, kim jesteśmy. Nowomowa jest ciężką chorobą języka. Podważa najgłębszy sens jego istnienia, jakim jest porozumiewanie się. Język zainfekowany nowomową jest jak powietrze, którym nie da się oddychać, jak zatruta studnia, wycięty las czy spalona biblioteka.

Temat nowomowy nie jest nikomu z nas obcy. Przez lata żyliśmy w cieniu jej komunistycznej odmiany. Nie dziwne więc, że jest to wróg nieźle poznany. Prace Michała Głowińskiego i Jerzego Bralczyka, by wymienić tylko klasyków, wskazują cechy charakterystyczne nowomowy: dwubiegunowość przedstawionego świata podzielonego...