Trzeciej nocy śni jej się maszyna. Rytmiczny ruch igły: góra–dół, góra–dół. Ela (po pięćdziesiątce) wstaje z bólem pleców. Po pierwszej kawie łyka tabletkę, która nie pomaga. Ubiera się, wychodzi z domu na wsi pod Płockiem. Siada na rower i jedzie do szwalni na 12 godzin. Trzeci dzień z rzędu.

Zlecenie przyszło z Francji. Duża sieć butików przysłała maila: „Five hundreds sweatshirts, when?”. „Jak najszybciej” – odpisał właściciel. Dziewczynom powiedział: „na wczoraj”.

Na hali siedzi ich 20. Jedna drugiej patrzy na plecy. Głowy im się kiwają w rytm naciśnięć na pedał. Nie rozmawiają, na myślenie nie ma czasu. Pot wycierają w rękaw z taniej dzianiny. Ela na przykład w chińszczyznę (koszulka za 4 zł z hipermarketu). Przyszywa rękaw do bluzeczki 40 razy droższej.

Ile przyszyje, tyle jej zapłacą. To się nazywa praca na akord. Najczęściej płacą mniej, bo norma, którą...