Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Coraz częściej zdarza mi się wtedy wyłączać telewizor przed końcem programu. Ze zniechęceniem i poczuciem, że to nie może skończyć się bez śladów. O tych śladach, pozostających w odbiorcach, o przenikaniu postaw negatywnych, niszczących, coraz więcej ludzi pisze i mówi. Nie wydaje się jednak, żeby cokolwiek zostało nam tu oszczędzone, tak jakby dziennikarska satysfakcja z ostrości kampanii wyborczej (a jest ona wciąż analizowana i oceniana) odgrywała tu rolę decydującą.
Zastanawiam się jednak, dlaczego dziennikarze, będący nominalnie gospodarzami studia, godzą się coraz widoczniej na swoją zwyczajną bezradność. Bo ich goście nie tylko mówią jak długo chcą i na te tematy, które sami wybierają, a na proponowane, jeśli tylko niewygodne - nie. Przede wszystkim mówią z reguły obaj (albo i wszyscy) razem. I nic nie pomagają ani eleganckie prośby, ani energiczne apele. Programy zaczynają się ośmieszać. Myślę sobie wtedy naiwnie, że istnieje przecież coś takiego jak ustalenie reguł gry i urządzenie zwane mikrofonem. Reguły gry to czas przyznawany po równo każdemu z gości i kolejność wyznaczona. A gdy tylko pierwszy z nich łamie reguły, mówiąc za długo albo wchodząc w kwestię przeciwnika, gospodarz mikrofon mu wyłącza. Naprawdę nie jest to wykonalne?
