Brodaty poseł na ekranie telewizora zwęża oczy, jakby szykował się do szczególnie dotkliwej riposty. Zawsze tak robi (a występuje aż nazbyt często), więc nie dziwi mnie, gdy zaraz słyszę serię przymiotników odsądzających przeciwnika od wszelkiej wartości moralnej. Przeciwnik jest dużo bardziej elegancki, nie schodzi w swoim słowniku poniżej poziomu, ale nie pozostaje dłużny w ani jednej sprawie, a jego werdykty brzmią ostatecznie: "wszystko popsuliście", "wszystko pozwoliliście zmarnować". I tak mogą przez cały przyznany sobie czas. Gdyby naiwny odbiorca próbował, wsłuchując się w dyskurs, rozłożyć racje, musiałby bardzo szybko przyznać, że jest to niewykonalne: racja, zawsze stuprocentowa, lokowana jest przez każdego z nich w całości po własnej stronie, w ani jednym procencie po stronie przeciwnej. Tak zresztą planują te programy ich autorzy, dziennikarze telewizyjni: starannie dobierając gości jak najwyraziściej sobie przeciwstawnych i cały trud konwersacji poświęcając na zagrzewanie ich do sporu. Po zadowolonych minach widać jasno, że o to właśnie chodzi (a cóż gdy jeszcze owe pojedynki tytułowane są "bitwami"?).