Nie wiem, czy jest człowiek, któremu myśl o śmierci przychodziłaby łatwo. Zazwyczaj kiedy rozmyślamy nad tajemnicą życia i śmierci, milczymy. Zgadzamy się na nieuchronność i nieodwołalność śmierci, tak jak zgadzamy się na to, że po lecie przychodzi jesień, a po dniu noc. W obliczu rozdarcia ciała i duszy pocieszamy się stwierdzeniem, że tak musi być, tak skonstruowany jest świat, taka była wola Boża. Wszak wszystko wokół nas obumiera. Owszem, obietnica życia wiecznego, Bożego wybrania do zbawienia stymuluje nas do myślenia o przyszłym życiu, ale paradoksalnie każdy pragnie, aby przyszło ono jak najpóźniej.

Wierzymy, że "śmierci Bóg nie uczynił i nie cieszy się ze zguby żyjących". Mimo to na naszych cmentarzach można znaleźć nagrobki z pesymistyczną inskrypcją "Bóg tak chciał". Pesymistyczną, bo powiedzmy szczerze, tylko na pozór skrywa się tu zgoda na Bożą...