1. Początek „II Koncertu” Siergieja Prokofiewa (g-moll, 1913) to impresja narastająca od uśpienia do agresji. Jedną z kulminacji jest niewątpliwie wirtuozowskie scherzando pierwszej części, zwieńczone dziką i nastroszoną cadenzą. Ta muzyka opowiada pewien dramat, a jego temat główny zdaje się ciągle powtarzać - od niewinnego uspokojenia do gwałtownych zgrzytów, które ówczesna krytyka nazwała „anarchicznymi” i „futurystycznymi”.

Delikatne otwarcie „II Koncertu” Siergieja Rachmaninowa (c-moll, 1901-02) przygotowuje do tego, by z akordowych cząsteczek fortepianu wyłonił się intensywny i ciemny motyw. Historia, którą opowiada, nie będzie ani weselsza, ani jaśniejsza od poprzedniej. Może chwilami jedynie zabłyśnie w niej światło.

Muzyka często zdobywa słuchacza inicjującym dźwiękiem, porywa od pierwszego słyszenia. Tak działają te dwa „Koncerty”, od...